Havuç salatasının üzerini birkaç tane siyah zeytinle süslerdi annem. Ali Ağabey gönderirdi, Erdek’ten. Bir teneke zeytinyağı ve sele zeytin. Teneke, devasa gelirdi bana. Bu hatırladıklarım üç yaşımdan kalma. Babamın olmadığı bir akşamdı, anneannem gelmişti. Biz şöminenin karşısında yer yatağında yatmıştık. O gece de akşam yemeğinde havuç salatası vardı, annemin siyah zeytinle süslediği.
Daha sonraki yıllarda eve misafir geleceği zaman bir kâse siyah zeytinin üzerine kekik serpilir, biraz da zeytinyağı gezdirilirdi. Öbür kâsede de yeşil zeytin. Bizim evde niye içinde biber turşusu olan yeşil zeytinden olmazdı bilmiyorum. Biz misafirliğe gittiğimizde bazen karşıma çıkardı. Pek sevinirdim. Hem tadı hem de görüntüsü güzeldi.
Sonra yeşil zeytin seven birini sevdim. “Seni Zeus’a götüreyim,” demişti. O zamanlar Athena’nın Zeus’un kızı olduğunu bilmiyordum. Varsa yoksa Afrodit. Zeytin diyarlarında dolaştırdı bizi Afrodit. Adatepe, Mıhlı, Baş Değirmen, Edremit. Sonra Hera’ya devretti. Biz de kutlamayı değirmende yaptık. Zeytin ağaçları arasındaki dar patika yollardan geçip değirmende buluşmuştuk. O gün yolu tarif etmek için zeytin ağaçlarına oklar koyduğumuzu hatırlıyorum, yolun da güzel bir krokisini yapmıştı sevdiğim. Geriye güzellikler kalıyor hep. Kroki kızında. Oğlu yeşil zeytin seviyor. Onları düşünürken Mozart’ın Requiem’ini dinliyorum: Lacrimosa. Zeytinlikler Athena’nın.
Zeytini Birol’dan alıyor babam. Annem tuzunu çıkartıyor. Eksik etmiyorlar sofralarından. Aklıma, oğluna on sekiz yaşına kadar zeytin yedirmeyen doktor geliyor kimi zaman. Başka türlü hatırlamak istiyorum onu. O zaman da bahçesindeki defne imdadıma yetişiyor. Bir kitabında rastlamıştım. Götürdüğümüz defne fidanından söz ediyordu. Şimdi oğlunun kitaplarını okuyorum. Zeytin yemeden büyüyen çocuğun yeni dünyadan gönderdiği hikâyeler.
Zeytin yeşili kareler geliyor geçiyor gözümün önünden, Bozcaada’dan, Adatepe’den, Değirmenden, Tavaklı’dan. İlk gelişler, son gidişler. Gökten bir zeytin tanesi düşüyor bilardo masasının üzerine. Lacrimosa…
Comentarios