Sonsuz sessizliği delice yırtan bir çığlık
Ya da kopuşun acı bir haykırışıydı bu;
Kimsenin duymadığı,
İlk kez yaşanılan!
Oysa sadece diri bir dalın düşüşüydü bu,
Yaşamla boğuşan yorgun toprağa!
İri gövdesi, derin köklerinden sökülen o ulu ağaçtan,
Bir avuç pembe, buğulu zeytin tanesi döküldü,
Sarı yaprakların yanına, kavruk toprağın üstüne.
Sarıp sarmaladı, harmanladı zeytin tanelerini
Bağrının sıcağına bastı özenle,
O soğumaya yüz tutan yorgun toprak.
Ardından gelen tufandı, çok uzaklardan,
Ama ne tufan!
Sakladı toprak, zeytin yavrularını şefkatle;
İçine aldı, göğsünde uyuttu bir ana gibi.
Tufana inat, göğün taze suları ile besledi onları.
Gün geldi filizlendi yavru zeytinler,
Tufan öncesinden kalan cılız meltemin
Ilık esintisi ile güreldi,
Toprak ananın sevgisiyle büyüdü körpe yaprakları
Ve yepyeni tanecikleri zeytin dalının.
Sonra günler birbiri ardına döndü, zaman geçti.
Derken bir gün,
Bulutların içinden, bulut rengi bir güvercin belirdi;
Geniş, beyaz kanatları ile süzüldü usulca
Ve kondu toprağa.
Büyüyen zeytin fidanından ince, narin bir dal aldı
Gagasına güvercin,
Üzerinde bir kaç zeytin tanesi olan.
Kanatlandı ardından,
Sevinçle uçtu sonsuz ufka doğru.
Bilinmeze kanat çırpmasına rağmen
Umut yüklüydü minik yüreği.
Ardında kalan toprak,
Yeniden şimşeklerle sarsıldı;
Altüst oldu yeryüzü,
Tarih, karanlığa yazıldı!
Kafdağı’na ulaştığında artık çok bitkindi güvercin,
Ama ağzında tuttuğu zeytin dalı hala diri,
Dipdiriydi!
Tahta güvertesine bıraktı zeytin dalını özenle
Nuh’un gemisinin.
Demek ki yaşam sürüyordu, sürecekti,
Doğa canlanacaktı yeniden,
Bir zeytin dalının ucunda,
Bir zeytin taneciğinin özünde!
Nuh’un gözünde,
Umut ve barıştı bunun adı,
Bereketti,
Nice bereketlere gebe…
Eylül 2023 / Ayvalık
Commenti